آلزایمر

هیچ چیز یادم نمی مونه!

حتی خودمو...

آیینه ها و هیچ ها

آیینه آدم های دیگر بودن همیشه جالب نیست

من مثل جیوه بی شکل هستم.

من مثل آیینه هستم.

من همه هستم جز خودم...

من خودم نیستم.

پس خودم کوشم؟

نه چندان جالب

 زندگیت رو به نقطه‌ای برسونی 

که آینده ات دست چند تا آدم باشه که اصلا نمی‌‌شناسنت

استرس ناشی از این وضع .....پوووف 

کشنده می شه وقتی که تعداد این موقعیت ها با دوره ی تناوبی کوتاه برای آدم اتفاق بیافته

خیلی خوبه آدم استادش 

هم استاد باشه

هم بابا باشه

هم انسان به معنای واقعی باشه 

آزمایشگاه ما مثل یه خانواده هست.... برای اولین بر کار من بخشی از زندگیم و خونواده ام شده.

گودر و بغض های قلنبه

یه چیزی تو دلت داره هی قلنبه و قلنبه تر میشه 

احساس انفجار بهت دست می ده 

ولی منفجر نمی شی

و این بغض، درد و یا هر چی که میخواین اسمشو بزارین می شه یه بغض مزمن ... یه درد مزمن ...

نه توانایی بیانش رو دارین  نه توانایی نوشتنش رو 

یکی یه روزی یه جایی تو وبلاگش تو یه پستی میاد می نویسه. 

هروقت همچین پست هایی می خونین تو گودر شیرش کنین شاید یکی دیگه هم این درد رو داشته باشه 

درد های مشترک خیلی زیادند و هیچ کدام جدا جدا درمان نمی شوند.

و امتحان

امتحان دیروز:

سؤال ها در این حد بود که کم مونده بود اسم کتاب بدن بگن هر چی در موردش می دونین بنویسین!

پ. ن. : واو! ۱۰۰ امین  پست بلاگم بود! گلابتون جانم ۱۰۰ تایی شدنت مبارک!:)

نمی دونم چرا ?ه

قبل از امتحان یا سمینار یا تحویل پروژه نمی دونم چرا هی پست بلاگ پابلیش می کنم...

قبل از امتحان یا سمینار یا تحویل پروژه نمی دونم چرا همه سریال ها و فیلمهای  دیده و نادیده یادم می افتند...

قبل از امتحان یا سمینار یا تحویل پروژه نمی دونم چرا کتاب ها و جزوه های درسی خواب آور می شن...

قبل از امتحان یا سمینار یا تحویل پروژه نمی دونم چرا گودر جذابتر می شه.....

.

.

.

قبل از امتحان یا سمینار یا تحویل پروژه نمی دونم چرا.....

توانایی ادامه این لیست رو دارم ولی ۵ساعت  و ۳۰ دقیقه دیگر امتحان نیز دارم!

98

خودم رو مثل بچه ای می بینم که قبلا یک توپ داشت  و و فکر می کرد فقط همین یدونه توپ هست و الان وسط یه استخر توپ ولش کردن.

سردرگم هستم 

زیاد

Dreamland

دارم لیست درس های کارشناسی رشته خودم (زیست شناسی) تو ام آی تی نگاه می کنم.

 اشکم در اومده  اساسی!  

عاشق سؤال های امتحان هاشون شدم.

عاشق امتحان ها و تمرین هاشون شدم.

چراغ ها را من خاموش میکنم.

فقط یک روز!

برای ۲۴ ساعت نمی خوام هیچ تصمیمی بگیرم

 و 

هیچ گزینه ای رو انتخاب کنم

فقط چراغ ها رو خاموش کنم بخوابم!

اما 

نمی شه

ندارم 

کنار اومدن یا عادت کردن

مدتی است که با خیلی از مشکلاتم کنار می یام و یواش یواش دارم بهشون عادت می کنم.

و بیشتر در عمق روزمرگی ها غرق می شم! 

even mild!

مست شدن ماهی یه بارش  از واجبات هست.

...

امروز نهایت تحقیر شدن تا به امروز رو تجربه کردم....

دوست داشتم الان شات پس از شات می زدم بالا تا امشب رو فراموش کنم...

ولی نمیشه!

من کی بزرگ می شم؟

پدر ها و مادرها

لطفا با جواب های سر بالای احمقانه تان زیربنای دنیاهای زیبای کودکانتان را سست نکنید!

پ.ن.: واقعا دوست دارم بعضی وقت ها یه سیلی اساسی.... بابا اینقدر جواب سر بالا ندین خب! 

تنهایی

الان کاملاّ خود مصداق عبارت " تنها میان تن ها" هستم!

تنهایی اینکه حرف نگفته داشته باشی یه چیزه ولی علاوه بر این تنهایی درک نکردن دغدغه و دنیای آدمای اطرافت خیلی آزار دهنده هست!

نه به مستی

قوانین:

1. اگر در حال انفجار و ترکیدن از حرف های خورده شده و نگفته هستین مست نکنین

2. تنهایی مست کردن در حالت اول بسی می تونه خطرناک باشه

3.پیش هر کسی مست نکنین

پس مست نمی کنم.

هیجان کشی و لذت کشی

فرق خیلی بزرگی هست بین آدمایی که با ترسوندن آدمها و کوبیدن ضعف هاشون تو سرشون ازشون نتایج کار می خوان و آدمهایی که کاری بهت محول می کنند و از فرط احترام و انسانیتی که تو شخصیتشون موج می زنه تو دوست داری که هر چه زودتر از کارت یه نتیجه ای بگیری و طی پروژه نهایت لذت رو از کار می بری. ولی تو کار با آدمهای دسته اول، کار کردن و لذت کار کردن  رو از دست می دی و در مورد من اون کارو تا دقیقه 110 کشش می دم... هی پشت گوش می اندازم چون هیجان و لذت کارمو کشتند!

تا حالا فقط با آدمهای دسته اول کار کردم . سوپروایزر جدیدم نمونه ی کامل و عالی انسان دوم هست.

و دانشجوی postdocای هست که داره تبدیل به آدم دسته اول می شه.... ولی هنوز امید دارم متوجه اشتباهش بشه! 

بزرگ و بزرگتر

۲۵ خرداد ۸۸ خوابگاه دختران کوی بودم.

اون ترس و اون بغض هنوز همراهم هست.

ترس و بغض با دستگیری دوستام بیشتر شد و با آزادی خیلی هاشون حتی یه ذره هم کم نشد. با به هم خوردن روابط بین دوست هام و همکلاسی هام بدتر شد.

برای فرار از ترس و بغضی که جا خوش کرده تو دلم اومدم اینجا.

ولی اینجا جمع های مردم که با هم شعار می دن یا حتی جمع مردم توی کنسرت که همه با هم دارن یه آهنگ رو می خونن باعث می شه ترس و بغض بریزه بیرون و گریه ام و و صداشو نتونم خفه کنم.

پ.ن: این پست سیاسی نیست.

پ.ن: من نه سبزم و نه هیچ رنگ دیگه ای. من بی رنگم! بی رنگٍ بی رنگ

نمی تراود مهتاب

لیک

غم ِ اين رخداد ماه
زندگی در چشم ِ ترم می‌شکند...

سایه ی گذشته

از خود گذشته ام :

الف. می ترسم

ب. عصبانی ام

ج. پشیمانم

د. بیمارم

ه. همه موارد!

جواب: گزینه ه

خوبه

روز به روز بیشتر دارم مطمئن می شم از اینکه آدمها صفر کردن گاهگاهی رو نیاز دارند و گرنه از حجم درد  له می شن!

صفر کردن باور ها

صفر کردن نوع دیدگاه

صفر کردن محیط اطراف

صفر کردن خودت

پ.ن: صفر کردن اینجا به معنای reset کردن و به default factory setting تبدیل شدن

آدمها

مهم نیست چقدر درد داشته باشم 

یا چقدر ناراحت یا عصبانی باشم

بودن بعضی آدمها 

حتی تو چت 

حتی سلام و علیک

می تونه باعث شه حالم اساسی بیاد سر جاش!

درد

انگار یکی جفت پا وایستاده رو قفسه سینه ام!

درد قلب از سر درد هم بدتره!

سرتو می تونی ببندی یا بخوابی

ولی 

درد قلب رو فقط باید تحمل کنی!